Lotobesh

  Siedziałam w autobusie trzymając na kolanach ledwie rozpoczętą książkę, bez zamiaru dalszego czytania. W moich słuchawkach właśnie kończyła się piosenka, kiedy zajęła miejsce obok mnie. Jednak podniosłam wzrok żeby dokładniej się jej przyjrzeć, dopiero kiedy do mojego nosa dotarł jej zapach. Pachniała karmelowym popcornem. Nie wiem czego oczekiwałam kiedy lekko odwróciłam głowę w jej stronę, ale dostałam dziewczynę w moim wieku lub trochę starszą. Ładną, ale nie ponadprzec

Spojrzałem jej w oczy. Miały piękny, morski odcień niebieskiego, który tuż przy źrenicach przechodził wręcz w zieleń. To w takich oczach poeci i pisarze przez stulecia widzieli oceany i niebiosa. Patrzyłem się jak urzeczony, nawet nie słuchając co do mnie mówi. Zarejstrowałem poruszające się usta i dźwięk ale nie układały się one w słowa. Potakiwałem tylko żeby nie uznała naszej konwersacji za stratę czasu. Tonąłem w jej oczach jak pewnie setki mężczyzn przede mną. Wtedy wła&

Kiedy rano Dean się obudził, na stoliku leżała kartka. Hej Nick  (o ile to Twoje prawdziwe imię, bo pokój został zamówiony dla Jack'a), chciałam Ci powiedzieć, że prawdopodobnie była to najlepsza noc w moim życiu i nie mam Ci za złe nie zapamiętania mojego imienia. Oczywiście nie łudziłam się, że to będzie coś więcej niż jednorazowa przygoda, nie martw się, nie jestem z rodzaju kobiet, które Cię potem wyśledzą i będą chciały dozgonnej miłości. Ale właśnie o mi

-Joohn - Sherlock siedział na kanapie owinięty prześcieradłem - od powrotu z Buckingham Palace uwielbiał tak przesiadywać (jednak zazwyczaj był ubrany). Lepiej mu się myślało. -Joohn - zirytowany detektyw rozejrzał się po mieszkaniu. Doktor wyszedł? Po chwili do pokoju wszedł John. - Na Boga, Sherlock. Co znowu? - Usiądź tutaj - doktor wykonał polecenie. Nie warto było się z detektywem kłócić. Sherlock jedną rękę ułożył w pasie mężczyzny, a na jego ramieniu położył głow

            Czekam na dzień            W którym mnie uratujesz            Przede mną samą            Stojąc na krawędzi            Na boso i bez skruchy            Naiwnie wierzę            Że zdążysz mnie złapać            Zaciśniesz dłoń na moim nadgarstku            Nie pozwolisz skoczyć            Nie wpuszczam cię do swoich snów            Bo nigdy bym już się nie obudziła            Naiwnie marzę            Że wykażesz się w równej mierze            Brutalnością i wrażliwości

            I            Wydaję mi się            Zgubiliśmy się            Śnieg zasypał ślady            Czy powinniśmy próbować            Wrócić na szlak            Może pozwolić naszym sercom            By zamarzły tu            Nasze łzy zamieniają się            W sople lodu            Nasze ręce gubią palce            Nasze języki nie są już w stanie            Wypowiedzieć czegoś ciepłego            Może jednak powinniśmy            Zawrócić sami            Dość